بــهــار شــد، در مــیـخـانـه بـاز بـایـد کـرد

بــه سـوی قـبـلـه عـاشـق، نـمـاز بـایـد کـرد

نـسـیـم قـدس بـه عـشـاق بـاغ مژده دهد

کـه دل ز هـر دو جـهـان، بـی نیاز باید کرد

کـنـون کـه دسـت بـه دامان سرو می‏نرسد

بـه بـیـد عـاشـق مـجـنـون، نـیـاز بـایـد کرد

غمی که در دلم از عشق گُلعذاران است

دوا بــه جــام مــیِ چـاره سـاز بـایـد کـرد

کـنـون کـه دسـت بـه دامان بوستان نرسد

نــظــر بــه سـرو قـدی سـرفـراز بـایـد کـرد

بـهـار آمـد کـه غـم از جـان بـرد، غم در دل افزون شد

چه گویم کز غم آن سروِ خندان، جان و دل خون شد

گــروه عــاشــقــان بــســتــنــد مــحــمــلــهــا و وارسـتـنـد

تـو دانـی حـال مـا وامـانـدگـان در ایـن مـیـان چـون شد

گــل از هــجــران بــلـبـل، بـلـبـل از دوریّ گـل، هـر دم

بـه طـرْف گـلـستان هر یک، به عشق خویش مفتون شد

حــجــاب از چــهــره دلــدار مــا، بــاد صــبــا بــگــرفــت

چـو مـن هـر کـس بـر او یـک دم نظر افکند، مجنون شد

بـــهـــار آمـــد، ز گـــلــشــن بــرد زردیــهــا و ســردیــهــا

بـه یُمـن خـور، گـلستان سبز و بستان گرم و گلگون شد

بـــهـــار آمـــد، بـــهـــار آمـــد، بـــهـــار گـــل‏عـــذار آمــد

بـه مـیـخـواران عـاشـق گـو: خـمـار از صـحـنه بیرون شد

بـر در مـیـکـده‏ام پـرسـه زنـان، خـواهـی دیـد

پـیـر دلـبـاخـتـه بـا بـخـت جـوان، خـواهـی دیـد

نـــو بـــهـــار آیـــد و گــلــزار شــکــوفــا گــردد

بـی‏گـمـان کـوتـهـی عـمـر خـزان، خـواهـی دیـد

مـرغ افـسـرده کـه در کـنـج قفس محبوس است

بــر فــراز فـلـک از شـوق، پـران خـواهـی دیـد

سـوزش بـاد دی، از صـحـنه برون خواهد رفت

بــارش ابــر بــهــاری بــه عــیـان خـواهـی دیـد

قــوس را بــاد بــهـاری بـه عـقـب خـواهـد رانـد

پس از آن قوس قزح را چو کمان، خواهی دید

دلــبــر پــردگــی از پــرده بــرون خـواهـد شـد

پـرتـو نـور رُخـش، در دو جـهـان خـواهـی دید

مـژده ای مـرغ چـمـن، فصل بهار آمد باز

مـوسـم مـی‏زدن و بـوس و کـنار آمد باز

وقـت پـژمـردگـی و غـمـزدگـی آخـر شد

روز آویــخــتــن از دامــن یــار آمــد بــاز

مـردگـیـهـا و فـرو ریـخـتـگـیـهـا بـشـدنـد

زندگیها به دو صد نقش و نگار، آمد باز

زردی از روی چمن بار فرابست و برفت

گـلـبـن از پـرتـو خـورشـید به بار آمد باز

ساقی و میکده و مُطرب و دست افشانی

بـه هـوای خَم گـیـسـوی نـگـار آمـد بـاز

گـر گـذشتی به درِ مدرسه، با شیخ بگو:

پـی تـعـلـیـم تـو، آن لـالـه عـذار آمد باز

دکـه زُهـد بـبـنـدیـد در این فصل طَرب

کـه بـه گـوش دلِ مـا نـغـمـه تـار آمد باز

نــوبــهـارسـت و دل پـر هـوس و بـادهٔ نـاب

حـبـذا روی نـگـار و لـب کـشـت و سـر آب

صـبـح بـرخـیـز و بـر گـل بـه صبوحی بنشین

چـون بـه آواز خـوش مرغ درآیی از خواب

عـیـش نـیـکوست کسی را که تواند کردن

ای تـوانـای خـردمـنـد، چـه داری؟ دریاب

اگر آن زلف تو در بردن عقل از همه روی

وی لــب تــو در غـارت دیـن از هـمـه بـاب

کــافــران روی بـه مـحـراب نـکـردنـد، ولـی

بـکـنـنـد ار خـم ابـروی تـو بـاشـد مـحـراب

اوحدی پیش تو صد نامه فرستاد از شوق

کــه نــه آثــار وفـا دیـد و نـه ایـثـار جـواب

حـبـذا پـای گـل و صـبـحـدم و فـصـل بهار

باده در دست و هوا در سر و لب بر لب یار

بــی رخ یـار هـوای گـل و گـلـزارم نـیـسـت

زانـکـه بـا دسـت نـسـیـم چـمـن و بوی بهار

هـمـه بـتـخـانهٔ چین نقش و نگارست ولیک

اهـل مـعـنـی نـپـرسـتـنـد مـگـر نـقـش نـگار

در دل تـنـگ مـن آمد غم و جز یار نیافت

اوسـت کـانـدر حـرم عـشـق تو می‌یابد بار

ســکــه روی مــرا نــقــش نـبـیـنـی زانـروی

کـه درسـتـسـت کـه چـشـمت نبود بر دینار

خـرم آنـروز کـه مـن بـوسـه شـمارم ز لبت

گـر چـه بـیـرون ز قـیـامـت نـبـود روز شـمار

گــفــتـی از لـعـل لـبـت کـام بـر آرم روزی

چـون مـراد مـن دلـسـوخـتـه ایـنـست برآر

از مــیــانـت چـو کـمـر مـیـل کـنـارسـت مـرا

گـر چـه بـی زر ز مـیـانـت نتوان جست کنار

گـر بـتـیـغـش بـزنـی روی نـپـیـچـد خـواجو

کـه دلـش را سـر یارست و تنش را سر دار

ســاقــی انـجـمـن شـد، شـوخ شـکـر کـلـامـی

کـز دسـت او به صد جان نتوان گرفت جامی

در کـوی مـی فـروشـان نـه کـفـری و نه دینی

در خـیـل خـرقـه‌پـوشـان نـه ننگی و نه نامی

بـا صـدهـزار خـواهـش خـشـنودم از نگاهی

بـا صـدهـزار حـسـرت خـرسـنـدم از خرامی

انــدوه آن پــری رو بــهــتــر ز هــر نــشـاطـی

دشـنـام آن شـکر لب خوش تر ز هر سلامی

در وعده‌گاه وصلش جانم به لب رسیده‌ست

تــرســم صــبــا نــیــارد زان بـی وفـا پـیـامـی

گــر آن دهــان نــسـازد از بـوسـه شـادکـامـم

شـادم نـمـی‌تـوان کـرد دیـگـر بـه هیچ کامی

ای وصـل مـاه رویـان خـوش دولـتـی ولـیکن

چـون چـرخ بـی ثـبـاتی، چون عمر بی دوامی

واعــظ مــرا مــتــرسـان زیـرا کـه در مـحـبـت

دیــدم قــیــامــتـم را از قـد خـوش قـیـامـی

از مـسـجـد و خـرابـات نـشـنـیـدم و ندیدم

نــازلــتــریــن مـکـانـی، عـالـی تـریـن مـقـامـی

آن طــایــرم فــروغـی کـز طـالـع خـجـسـتـه

الــا بــه بــام نــیــر نــنـشـسـتـه‌ام بـه بـامـی

مـعـشـوقـه پـی وفـا نـبـاشـد

ور بـود، بـه عـهـد مـا نـبـاشد

هـرگـز سـر کـوی خـوبـرویان

بـی‌فـتـنـه و مـاجـرا نـبـاشـد

هـر چـنـد که یار ما ختاییست

مــا را نــظـر خـطـا نـبـاشـد

ای بـا هـمـه طـلـعـت تو نیکو

بــا طـالـع مـا چـرا نـبـاشـد؟

دعوی چه کنی بر وی پوشی؟

پــوشــیـدن مـه روا نـبـاشـد

خـوبـی کـه ندید روی او کس

امــروز بــجــز خـدا نـبـاشـد

عـشـق تـو قـضای آسمانیست

کـس را گـذر از قـضـا نـبـاشد

مـن عـاشـقـم و لـبـت ببوسم

عـاشـق هـمـه پـارسـا نـبـاشد

گـفـتـی که: ترا دوا صبوریست

ایــن درد بــود، دوا نــبـاشـد

آن غم که تو ریختی درین دل

جـایـی بـرسـد، کـه جـا نباشد

زیــر قــدمــت بـبـوسـم ایـرا

بــالـای تـو بـی‌بـلـا نـبـاشـد

زر مـیـخـواهی ز من، ترا خود

یـک بـوسـهٔ بـی‌بـهـا نـبـاشـد

زر پـر مـطـلـب، که اوحدی را

در دسـت بـجـز دعـا نـبـاشـد

دل خوشم با غزلی تازه، همینم کافی ست
تو مرا باز رساندی به یقینم. کافی ست!

قانعم، بیشتر از این چه بخواهم از تو
گاه گاهی که کنارت بنشینم کافی ست!

گله ای نیست، من و فاصله ها همزادیم
گاهی از دور تو را خوب ببینم کافی ست

آسمانی! تو در آن گستره خورشیدی کن!
من همین قدر که گرم است زمینم کافی ست

من همین قدر که با حال و هوایت گهگاه
برگی از باغچه ی شعر بچینم کافی ست

فکر کردن به تو یعنی غزلی شورانگیز
که همین شوق مرا، خوب ترینم کافی ست

به خاطر روی زیبای تو بود

که نگاهم به روی هیچ کس خیره نماند

به خاطر دستان پر مهر و گرم تو بود

که دست هیچ کس را در هم نفشردم

به خاطر حرفهای عاشقانه تو بود

که حرفهای هیچ کس را باورنداشتم

به خاطر دل پاک تو بود

که پاکی باران را درک نکردم

به خاطر عشق بی ریای تو بود

که عشق هیچ کس را بی ریا ندانستم

به خاطر صدای دلنشین تو بود

که حتی صدای هزار نی روی دلم ننشست

و به خاطر خود تو بود

فقط به خاطر تو